ONDERMAATSE ZORG

 

Mijn moeder was dement, ze was niet meer in staat zich te uiten, ze sprak onverstaanbaar maar was nog volledig mobiel. Ze heeft 5 jaar op een gesloten afdeling van een zorginstelling gewoond. Begin dit jaar is ze gevallen. Binnen 4 dagen is ze overleden. De wijze waarop mijn moeder het huis heeft verlaten om er tenslotte niet meer terug te keren, heeft geleid tot een formele klacht aan de Raad van Bestuur van de instelling. De wijze waarop mijn moeder is verzorgd en bejegend in de laatste dagen van haar leven is helaas een voorbeeld van zorg zonder aandacht en op onderdelen van ondermaatse zorg.

De stilte is oorverdovend!

Naast een formele klacht heb ik een verslag geschreven over 5 jaar zorg aan mijn moeder. Deze heb ik gestuurd aan 

• de voorzitter van de Raad van Toezicht, 
• de voorzitter van de Raad van Bestuur, 
• de Cliëntenraad van de locatie en 
• de centrale Cliëntenraad, evenals naar 
• het Hoofd van de Afdeling.  

De voorzitter van de Raad van Bestuur ging hierop in tijdens de bespreking van de klacht. Verder heeft er werkelijk niemand gereageerd, zelfs geen bericht van ontvangst. Ook na het verslag van het gesprek waarop ik een addendum heb gestuurd, bleef elke reactie uit.

Voorbeeld doet volgen?

Wat je als verzorging te doen staat als een bewoner valt en op last van de arts naar het ziekenhuis zal worden vervoerd, dat staat vast in een protocol. 

Hoe binnen een instelling gewerkt wordt, met hoeveel aandacht zorg wordt verleend, staat dat ergens? 

In hoeverre geldt hier: "Voorbeeld doet Volgen?" 

- Is de organisatie erop ingericht dat medewerkers ook aandachtige zorg kunnen verlenen? Is de bezetting stabiel en zijn er voldoende medewerkers - zeker de eerstverantwoordelijke verzorger - die de bewoners echt kent en weet wat iemand nodig heeft?

- Is er voldoende tijd en aandacht om bewoners te observeren? Is er voldoende aandacht van leidinggevenden voor de medewerkers?

- Laat de leiding van zich horen, is ze aanwezig?

 Zonder aandacht zorg verlenen, dat verdient niemand!

 

Onderstaand een deel van de formele klacht aan de Raad van Bestuur.

Geen aandachtige zorg, schokkend en respectloos

Rond 9.30 uur kreeg ik een telefoontje met de mededeling dat mijn moeder in de ambulance lag en op weg naar het ziekenhuis, alleen, dus zonder begeleiding van de kant van de instelling. Ook zonder dat er iemand namens ons aanwezig was. Alledrie wonen we op afstand.

Ik ben niet geïnformeerd over de toestand van mijn moeder, welke zaken zijn ingepakt, welke zorg al dan niet is verleend, al dan niet gegeten of gedronken etc. Haar niet-reanimeren pas lag op haar bed.

Feitelijk had ze gewoon dood kunnen gaan zonder dat daarbij iemand van of namens ons bij aanwezig was. 

Dat vond ik schokkend.

 Er is geen zorg besteed aan het pakken van een tas.

In haar tas zaten slechts een nachthemd en 1 setje schoon ondergoed. 

Ze had geen gebit in en het gebit was ook niet in de tas, noch haar bril, noch een toilettasje met de gebruikelijke spulletjes als tandenborstel en tandpasta, zeep, kammetje… 

Ik vind dat schokkend en respectloos.

Ondermaatse zorg

De verpleegkundige die de katheter plaatste stelde verbijsterd vast dat mijn moeder een ernstige urineweginfectie had, zo eentje die al lang opgemerkt en behandeld had moeten worden. Zij belde ook met de EVV-er van de afdeling en kreeg daarop als antwoord dat “ze nog geen urine hadden kunnen opvangen omdat …mijn moeder steeds al zelf naar het toilet was geweest!”

Dat is ondermaatse zorg.

 

Zonder contact en belangstelling

Op de dag van de opname is over de stand van zaken contact geweest tussen chirurg en verpleeghuisarts, werd mij verteld. Op geen enkel moment is er telefonisch contact met mij als eerstverantwoordelijke contactpersoon opgenomen. Niet door een EVV-er, niet door het hoofd van de afdeling, noch door de verpleeghuisarts.

 

Epiloog

De klacht met o.a. de hierboven genoemde onderwerpen is besproken met de voorzitter van de Raad van Bestuur in aanwezigheid van de locatiemanager. Het was een lastig gesprek omdat er steeds de tegenaanval op de loer lag:

“Had ik als eerstverantwoordelijke niet zelf (veel) meer moeten en kunnen doen…?”

Het maakte me boos dat beroep op mijn schuldgevoel over mijn relatie met mijn moeder.

Geheel volgens de procedure kreeg ik snel een verslag van dit gesprek. Op mijn aanvulling erop is niet meer gereageerd.

Ik heb het erbij gelaten. Immers mijn moeder is dood en aan haar situatie zal niets meer worden veranderd.